Vorige week zaterdag heb ik mijn eerste ceremonie bijgewoond. En wat voor eentje… Ik heb het als ontzettend heftig ervaren, maar wel eentje die uiteindelijk heel mooi uitpakt!
Met veel zin maar ook wat gespannen kom ik in Etten-Leur aan. Ietwat onwennig zie ik een mooie groep mensen om me heen. Aan tafel spreek ik mijn intentie uit, meer overgave en het werkelijk kunnen ervaren van bedding in het grotere. Het welkom van Rica, Edith en Caroline maken dat ik me steeds meer op mijn gemak voel. Als het tijd is voor mijn eerste borrel is er weer even de spanning, ga ik dit nu echt doen? Ja, dus! Als ik ga liggen en als ik langzaam de Aya binnen voel komen raak ik een beetje in paniek. Op dat moment wordt alles warm en merk ik dat de Ayahuasca me laat weten dat het OK is en ik voel veel liefde. De paniek is snel weg. Heerlijk, dit wordt een lekkere reis denk ik nog…. Maar wat ik daarna allemaal ben tegengekomen laat zich moeilijk beschrijven: heel veel denken, analyse en dus geen overgave en voelen, heel veel ego en oordelen naar mijzelf, heel veel hele jonge kindstukken, ervaren van gemis van vroeger. Ook mijn overleden vader kwam nog even langs. Alles komt neer op dat ik ervaar hoe ik het leven vaak leef: namelijk heel veel alleen doen, geen hulp vragen en de controle willen houden. Een mooie stap was het moment waarop ik wel om hulp vroeg en Rica bij me kwam zitten. Het was zo fijn om hulp te vragen en die te krijgen. De tweede borrel verdiept alles nog eens verder. Ik ben op zoek naar een ruimte van liefde en bedding, maar ik kom in een groot gat van het niet meer weten, wat voor mij echt zwaar was. Dan worden we gevraagd om de ceremonie te sluiten. Ik zit letterlijk met mijn handen in mijn haar, ik weet het echt niet meer en kan ook niet uit de reis komen. Om me heen hoor ik steeds meer mensen praten, delen en lachen en ik kan alleen maar liggen. Langzaam maar zeker kom ik meer terug, maar ik merk nog wel dat ik ontzettend open sta. Alles komt binnen, alle geluiden. Het gepraat wordt me snel te veel terwijl ik ook de behoefte heb om onder de mensen te zijn. Maar ik merk ook dat het allemaal intussen wel goed is. “Het is wat het is” en “alles is er al” zijn zinnetjes die nu met me meereizen.
Eenmaal thuisgekomen wil ik lekker gaan slapen, maar van slapen komt het niet. Ik lig de hele nacht wakker, af en toe weer in de reis, op andere momenten gewoon rustig aan het liggen. Als ik ’s ochtends uit bed stap, merk ik dat het anders is. Het voelt alsof ik hele wezenlijke stukken van mezelf onder ogen heb gezien en deze heb geïntegreerd. Ik voel me goed en rustig. De dagen erna merk ik dat ik veel focus en liefde ken. Ik voel me lekker en ben meer mijzelf.
Al met al was het echt ontzettend heftig, maar ook ontzettend mooi. Dit was wat er was. Voor een volgende keer (en die gaat er zeker komen) heb ik nog meer vertrouwen en kan ik nog meer een intentie of voorstelling van de reis laten voor wat het is. Het is niet te voorspellen en moeder Ayahuasca geeft uiteindelijk precies dat wat er aan de orde is.
Ik wil Rica, Edith en Caroline en mijn medereizigers bedanken voor hun liefdevolle begeleiding en aanwezigheid. Warme groet,
