Een paar weken geleden mijn 2e ceremonie ervaren in het mooie Beekbergen. De vorige week voelde ik veel weerstand, maar de paar dagen voor de ceremonie kreeg ik er veel zin in. Mijn intentie was dat het healing proces zich verder zou ontvouwen.
De 1e ronde begon en al snel zag ik prachtige kleuren en patronen, mijn lichaam werd helemaal warm en ik dacht: wow, wat mooi, dit is wat ik wil. Het volgende was de ervaring dat er pure liefde door mijn aderen stroomde, mijn bloed was pure liefde, een gelukzalig gevoel, verbinding, dankbaarheid. En weer de gedachte: dit is wat ik wil. Ik zag explosies van patronen en kleuren, zelfs toen ik naar het toilet ging. Daarna een enorme implosie, alles was liefde en ik ervoer godsbewustzijn, elke cel in mij was gevuld met liefde en het weten dat ik een kind van god ben.. En toen, van het ene op het andere moment, binnen een paar seconden, heftig misselijk en overgeven. Edith die aan me vroeg, wat het was dat ik eruit spuugde. Ik zou het niet weten, maar ik was wel wat kwijt, want voelde me heel vredig, tevreden en rustig. Door het overgeven verdwenen de visuele effecten en ik bleef genieten van de ervaring.
De 2e ronde begon en ik voelde me al vrij snel misselijk, en binnen 3 minuten spuugde ik alles weer uit. Ik heb voor mijn gevoel wel 10 keer overgegeven, voornamelijk gal, het kwam uit mijn tenen en het kostte me heel veel energie. Ik zag geen beelden meer, maar ik voelde dat ik in mijn eigen geboorteproces zat. Dit was natuurlijk niet wat ik wilde, maar ja, daar heb ik niets over te zeggen. Een lesje in overgave en nederigheid….
Als kind was ik heel vaak ziek, migraine waarbij ik ook veel moest overgeven. Mijn ervaring was dat ik me de dagen erna stukken beter voelde na dat heftige en vele overgeven. Maar dat is nu niet het geval. Ik voel geen opluchting, verlichting of bevrijding. Het lijkt alsof ik schitterend voorproefje heb gekregen in de 1e ronde, maar dat er nog veel werk verzet mag worden.
Inmiddels een paar weken verder en voel me stukken lichter, er vallen een heleboel dingen op hun plek. Het stuk waar ik nu aandacht aan geef is dat het kwetsbare kind in mij er helemaal mag zijn, ik koester haar en geef haar ruimte. En dat voelt goed!
Wederom veel dank aan de liefdevolle en deskundige begeleiders van de Zilverboom, ik voelde me gedragen, gezien en veilig!
