Ik heb 8 ayahuascaceremonies meegemaakt bij de zilverboom en steeds opgeschreven wat er met me gebeurde.
15-8-2015 mijn eerste Ayahuasca-ervaring.
Was een zeer heftige ervaring. Na het drinken van het drankje was ik bijna onmiddellijk helemaal weg. Ik zag eerst wat kleuren vooral groen en rood, daarna werd alles zwart en toen ik weer “wakker” werd zat ik in een soort gewelf. Ik was op niveau 4 tot 6. De muziek galmde uit niet zichtbare luidsprekers, was heel dwingend en uit het plafond kwamen duizenden mondjes die van alles tegen me riepen, dan werden ze groter, dan weer kleiner. Veel groen en paars. Af en toe veranderde ik van niveau (4 t/m 6), dan zag ik monden waar slangen in- en uit gingen. Dat was minder beangstigend dan al die mondjes.. Meer gele kleuren. Ik kreeg een boodschap dat ik niet meer naar beneden hoefde in die gewelven en realiseerde me later dat ik daar al geweest was op het moment dat alles zwart was. Blijkbaar hoefde ik dat niet “bewust”mee te maken. Ik was werkelijk hondsberoerd, heel misselijk, kon niet overgeven, bleef het wegduwen. Gelukkig was Rafael er, Monique legde heel lief haar handen als een hele moederlijke bescherming op me, zo troostend en Caroline in de verte aanwezig. Steeds als ik mijn ogen sloot kwamen al die beelden en heel veel kleuren op me af. Ogen open en dan zag ik de veiligheid in Rafael heel dichtbij, Monique iets verder, Caroline nog iets verder. Mijn ankers. En Yoshua naast me maar snurken. Ook aandrang om te poepen. Kon niet alleen opstaan. Met hulp van Rafael opgestaan. Naar toilet. Ook met ogen open zag ik heel veel kleuren en overal patronen, in de muren , op de vloer. Plassen alsof een gedeelte uit mij kwam en een gedeelte uit en soort koker naast me. Ook flinke diarree. Misselijk en draaierig. Poosje op de bank in de gang. Monique erbij, Rafael erbij. Gezegd dat ik gek werd van de muziek. Die (hoorde ik later) werd ook zachter gezet. Toch maar terug naar mijn matrasje en als ik mijn ogen sloot zat ik weer in mijn gewelf. Kon er niet uit. Hoefde niet omlaag, kon niet omhoog. Moest nog een keer plassen. Zag mezelf als 3-jarige en moest van de zolder naar beneden en dan die lange gang door om te plassen. Ik durfde niet. Riep Caroline die bij me kwam en vroeg wat er was. Ik vertelde dat ik bang was, dat ik 3 was en dat ik mezelf op de rug zag. En ik vroeg me af hoe ze zo’n klein kind zo ver weg konden leggen. Begreep later wel dat er ondanks het grote huis ook geen plek was dichterbij. Met hulp van Caroline en al huilend naar de wc. Weer zoveel plassen. Kon ook vertellen dat ik altijd heel flink was ook al was ik bang. Dat ik mezelf vertelde dat ik flink moest zijn en niet bang hoefde te zijn. En dan verdrong ik die tranen en ging toch. Heel mooi om mezelf te zien als 3-jarge ook al zag ik alleen mijn rug. Al met al was deze reis heel heftig en bleef ik heel beroerd, de muziek was heel naar en steeds al die monden die uit het plafond kwamen. Bij het drinken van het 2e drankje zei ik dat ik niet meer zoveel wilde, dat ik het niet aankon. Kreeg 1/3 om toch een beetje in de reis te blijven. Dat bleef ik ook maar de middag verliep veel rustiger. Ik zat nog wel veel in die gewelven. Veel inzichten gekregen. Die mondjes zijn vooral mijn familie die me voor willen schrijven hoe ik moet leven. De slangen zijn het gif wat in en uit me gaat door al dat bepalen van anderen. Naast familie ook vrienden, de kerk, de school, de hiërarchie in de verpleging, het ziekenhuis enzovoort, enzovoort. De hele morgen liggen boeren en vreselijk diepe zuchten, echt heel naar, Ging ook door ’s middags maar minder heftig. Dat niet meer zoveel willen drinken was ook omdat ik de controle niet wilde verliezen. Heel duidelijk. Ik wilde graag Jacob (oudere broer die een jaar eerder zelfmoord heeft gepleegd) spreken indien mogelijk. Heb hem in een flits gezien terwijl hij bezig was zijn polsen door te snijden. Verkeerde manier. Maakte me boos en droevig tegelijk. Waarom moest je zo langzaam doodgaan en waarom wist je dat niet? Zo’n intelligente man. Maar duidelijk werd dat waar je nu ook bent je nog niet zover was dat je met me kon praten. Zo tegen het eind van de dag kon ik wat meer genieten van de muziek, ging ik ook een beetje meezingen. Trappelen met mijn voeten. Ik ging me zowaar wat beter voelen. Kon heel veel overdenken. Merkte ook heel goed hoe open mijn aura staat. Nu nog veel meer dan anders natuurlijk door de Aya en steeds als er ergens iets gebeurde was ik er met mijn aandacht bij en ging ik readen, me verplaatsen in die ander. Grappig om te zien hoeveel processen ik al heel lang weet en herken maar ook niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Geprobeerd mijn aura beter om me heen te krijgen en gezien dat ik dat al mijn hele leven niet goed heb gekund. Daardoor natuurlijk ook zo’n super verpleegkundige waar alle patiënten hun bagger bij kwijt konden. Realiseer me nu ook heel goed dat ik nooit meer terug kan of wil in de zorg.
Uiteindelijk blij niet te veel Aya genomen te hebben de 2e keer. Kon nog net naar huis rijden maar vond het niet helemaal verantwoord. Gelukkig wel goed gegaan.
In de ochtend van deze reis dacht ik “dit nooit meer”. “s Middags was ik al wat milder en uiteindelijk, eenmaal weer een beetje bijgekomen na 2 dagen van nog veel zuchten en boeren maar ook steeds met een liedje in mijn hoofd, “I am on top of the World”, heb ik me opgegeven voor een 2e ceremonie op 30 augustus. Geen plek, op de wachtlijst en uiteindelijk was er toch plek voor mij. Dus:
30-8-2015 2e keer Ayahuascaceremonie.
Deze keer toch iets milder begonnen, ongeveer 2/3 hoeveelheid Ayahuasca genomen. Nog steeds bang de controle los te laten maar al gauw bleek dat ik ’s middags gewoon mee kon doen. Werd me gezegd door de wijze moeder. Tot mijn grote verbazing en ook een beetje tot mijn ongenoegen ging ik door in dezelfde reis als vorige keer. Weer in die gewelven, nog steeds die monden maar nu zat ik op een veel hoger level. Zag ook niet meer die slangen en wist ook dat ik er ook uit zou kunnen, zag af en toe een heel helder licht maar wist nog echt niet hoe dat zou moeten allemaal. Zag dezelfde ketens die ik in de eerste reis ook had gezien. Daar had ik ook gezien dat ik ze gemakkelijk los kon laten, er zelf ook zo uit kon stappen. Nu lagen ze er nog wel maar liet ik mezelf min of meer ketenen door te luisteren naar al die mensen boven me. Ook nu was de muziek heel dwingend. Weer veel boeren en zuchten en misselijk. Bah! Samenstelling van de groep was heel anders. Veel jonger. 4 mannen John, Shiva, Eyob, Yuen. Ik zag ze in de andere hoek van de kamer liggen en voor mij waren het een soort krijgers. Steeds als ik naar ze keek zag ik dat en ik voelde ook liefde en begrip voor hen en wat ze deden. Naast me lag Wieteke, ze vertelde dat ze al voor de 11e keer er was. Wist dat ze niet van zichzelf hield. Hoopte dat ze zich nu eens over kon geven. Voor mij zo’n mooie? en duidelijke spiegel. Zei ik haar ook, “ik ben wel 2 keer zo oud en worstel daar nog mee”. Elkaar een boks gegeven en deze keer voor mij de volledige hoeveelheid Ayahuasca. Al na korte tijd hoorde ik Wieteke overgeven en ik dacht als jij het kan kan ik het ook. En vooral. Ik ga hier geen 11 keer over doen! En ja hoor daar kwam het. Ik werd zo fijn begeleid door Lex, wat een lieve man en Caroline, ook zo’n lieve vrouw, en zag ook steeds hoe zorgzaam Monique over ons allemaal waakte. Ook was er een jonge vrouw, Yufen, Koreaanse? Ze leek wat op Tejoenke (Koreaanse vriendin) en zag er ook zo mooi uit. Zat af en toe als een sfinx op haar matrasje. En ging als 3e flink braken in ons hoekje. Waarom lagen wij zo leuk naast elkaar?? Nog 2 hele jonge meisjes, Lia en Zara. Een echt paartje met heel veel zorg voor elkaar. Op een gegeven moment lagen hun matrassen ook naast elkaar. Zo lief om te zien. Zo wie zo ook heel veel liefde voor elkaar gevoeld die middag. Ik ging echt heel veel van iedereen houden en merkte ook dat ik meer liefde voor mezelf kon voelen. En dan was er nog Quinta, daar veel mee gepraat na afloop. Was ook weer zo mooi. Bij haar zag ik mezelf weer readen. Al met al kon ik veel beter bij mezelf blijven deze keer. En bleef ook nog steeds in de greep van de gewelven maar zag ook uigangen. Daar ging ik dan wel in maar kon er nog niet echt uit komen. Zag wel licht erbuiten. Het licht in de gewelven was duidelijk kunstmatig. Af en toe zat ik ook in een bootje erbuiten maar werd wel teruggehaald door de muziek zodat ik weer terug was in mijn gevangenis. Kon er ook uit en de muziek werd af en toe i.p.v. dwingend meer van: Ga er maar uit, wordt maar een strijder, kom maar op voor jezelf. Weer veel inzichten. Laat de controle los. Laat je leven niet zo bepalen door de wetten die anderen je voorschrijven. En dan ging ik op de muziek de gewelven uit en af en toe ook door dwingende muziek (stemmen) weer terug. Zag ook dat het gif heel diep in me zat. Zag mijn beide oma’s die al zoveel in me geplant hadden Zijn allebei overleden toen ik 3 was maar nu zag ik toch hoeveel invloed ze hebben gehad. En zag ook dat de oma van moederskant een soort bonk onverzettelijkheid was terwijl ik altijd alleen maar heb gehoord dat het zo’n lieve vrouw was. De oma van vaderskant zag ik als liever en zachter, ook heel dwingend hoor terwijl ze ook een echte Ka kon zijn. (Volgens mijn peettante, vlak daarvoor nog over gehad en een dag later ook weer). Weer misselijk en met veel moeite kon ik hun (oma’s) gif omhoog halen en ook overgeven. Overgeven is niet fijn maar door de lieve hulp van Lex vooral deze keer met een hand op mijn rug en doekjes door mijn gezicht en flesjes water geven werd het bijna leuk (ha ha). Zag op een gegeven moment Joke, Carolien, Hedwig en mezelf (vriendinnen al 40 jaar), met zijn 4-tjes, alsof we een berg beklommen hadden. Hoorde ook dat het een heel waardevolle vriendschap is. En terwijl ik het opschrijf zie ik ook dat we allemaal onze eigen berg moeten beklimmen en vooral dat we het op onze eigen manier moeten doen en dat dat bij alle 4 heel anders is en gaat. En verder verliep de middag redelijk rustig. Veel om te overdenken. Op ‘t eind zat ik nog heel erg in mijn reis. Was zo blij dat ik niet zelf hoefde te rijden. Men vond het ongelooflijk lief van Joke dat ze me gebracht had en op kwam halen. Moest ik haar ook zeggen en heb ik natuurlijk ook gedaan. Ik kon niet eten. Had al wel gezegd dat ik voelde dat er nog iets was wat me dwarszat, wat er nog uit moest. Misschien later thuis of een volgende keer. Ik ging naar buiten voor wat frisse lucht en aan de rand van het grasveld kwam het hoor. Burps, eerst iets als een gele vlinder, daarna een beetje gallig vocht en opeens van heel diep iets zo viezigs. Roodbruin, geen bloed en het zakte ook meteen weg, ik kon niet zien wat het precies was. Waar dat uit mijn lichaam vandaan kwam weet ik niet maar het kwam van heel heel diep. Kon weer niets eten of drinken. Ben buiten gaan zitten en heb op blote voeten door het gras gelopen en gepraat met Yuen en Eyob en Quinta. Naar huis, Joke bedankt, meteen naar bed en doorgereisd. Uren tegen mezelf gepraat over mannen in mijn leven en deze ervaring en van alles en nog wat. Van de hak op de tak. Om 23 uur wat gegeten en thee gedronken en nog tot 2 uur doorgepraat, hardop en zacht en daarna eindelijk een beetje in slaap gevallen. Steeds wakker om te plassen en ook de volgende morgen weer vroeg wakker. Die dag echt heel erg bij moeten komen. De dag erna Monique gebeld of ik zondag 6 of liever nog zaterdag 5 september weer mee kon doen. Terwijl ik gezegd had, voorlopig maar niet meer. Zondag kon en zaterdag op de wachtlijst en dat werd het uiteindelijk ook.
5-9-2015 3e Ayahuascaceremonie
Dus op zaterdag weer naar Beekbergen. Weer halen en brengen door Joke. Bij het voorstelrondje werd er een beetje gelachen om mij omdat ik er al weer was en dat ik een duidelijk voorbeeld was van hoe je door Ayahuasca geroepen kunt worden. Monique leiding, Caroline er gelukkig ook weer bij en Rica die ik nog niet kende. Een aardig groepje mensen, 9 in totaal. 3 mannen, 6 vrouwen en 3 vrouwen begeleiding. Heel andere energie dan vorige keer maar heel prima. Zachter en vrouwelijker ook. De drankjes waren zo smerig. Goor, goor, goor. Wel volledige hoeveelheid. Ik wil de controle wel kwijt hoor. En verdomd. Ik ging weer verder in dezelfde reis. Nu was alles niet meer zo heel erg en ook niet zo dwingend maar het heeft me weer een hele morgen gekost om onder de laatste? Invloeden van de familie etc. uit te komen. Ook heel duidelijk dat ik nog last had van de invloed van de kerk. Had ik niet verwacht maar nu vind ik het logischer. Zo’n diepgelovige moeder en mijn vader ook dat werkt nog wel door. Daarnaast weer misselijk en met hulp van Caroline kwam ik erachter dat ik van mezelf altijd zo flink moest zijn en sterk. Dat er lekker uitgekotst. Tegen het eind van de morgen was ik echt klaar voor de 2e schenking. Ik voelde en wist dat ik de dwang en alles van de familie wel losgelaten had. Ik was duidelijk buiten de gewelven en de muziek spoorde me aan om verder te gaan, niet te blijven hangen. Het 1e drankje was zo vies maar het bleef erin. Gepraat met Rosa die naast me lag en nog even naar toilet en toen kwam de 2e slok. Ik begon al te kokhalzen voor ik het vast had en eenmaal gedronken werd ik zo misselijk dat ik meteen Caroline te hulp riep. Ik mocht het er wel meteen uitgooien, dan kreeg ik een nieuwe lading. Daar moest ik niet aan denken dus toch binnen kunnen houden. Na 10 minuten zei Caroline, “nog even wat regelen dan kom ik bij je zitten”. Dat drankje was 15 minuten binnen gebleven. Caroline kwam bij me en met haar hulp ging ik naar dat gevoel toe. Had met het 2e chakra te maken en door haar hand erop te leggen en ook door zelf een opening te maken naar mijn darmen toe kon de opgekropte emotie eruit. Gedeeltelijk naar de darmen maar nog veel meer door heel erg te braken. Zo fijn dat het eruit kwam. Echt een grote opluchting. Ik voelde en zag dat Caroline mijn chakra’s ging helen. Ze bleef me lang helpen. En later vroeg ik Rica om Floridawater en ook zij was zo lief voor me. Heerlijk. De opluchting was groot. De rest van de middag was heel rustig. Ik heb heel veel weggehaald van mijn 3e chakra aan ruis en het steeds wat kleiner gemaakt. Het stond zo open op stand “overleven” maar nu mocht het dichter en dichter en kon ik vol vertrouwen verder. Kan ik mijn kracht voor mezelf gaan gebruiken. Zag ook ergens in de morgen tijdens gesprekje met Caroline dat ik vaak aan de zijlijn sta en dat ik altijd verslag doe. Ik ben altijd alles aan het verantwoorden, niet altijd tegen personen letterlijk maar wel in gedachten aan iemand. Dat hoeft niet meer. Ik ga mezelf in het centrum zetten en hoef niet steeds alles te verantwoorden. Ook een goed gevoel weer. Heel relaxed de verdere middag van de muziek genoten. Wat meer gedachten, minder beelden. Wel mijn innerlijk kind even gezien. Op de rug. Soort donkere verfrommelde ET die niet tegen het licht kon. Was al jaren niet naar buiten geweest. Aan de hand van mijn jonge moeder. Die zag ik maar heel even en onduidelijk maar wel mooi. Het begin van deze reis was trouwens ook erg mooi. Ik ging er wat rustiger in dan de vorige keren. Zag een prachtig rozerood en gouden licht. Liefde en vrede maar het duurde niet echt lang. Ik kon er nog niet echt bij. Moest eerst weer even terug in mijn “gevangenis”. Mocht het al wel in de verte zien. Heb het aan het eind van de 2e reis ook heel ver weg eventjes gezien.
En alle 3 de reizen heb ik gemerkt dat er ook duidelijk iets in mijn lichaam gebeurt. De 1e keer is mijn lever gereinigd. Het staartje van alle leverreinigingen die ik zelf gedaan heb. En ik kreeg de boodschap dat de milt ook weer mee mag doen. Hoe mooi kan het zijn. En ook mijn darmen werden gereinigd. Tot 3 dagen na de ceremonie hele groengrijzige stinkende diarree gehad. De 2e keer is er iets met mijn spieren en gewrichten gedaan maar ik weet niet precies hoe en wat. De 3e keer had ik een branderig gevoel in de blaas als bij een blaasontsteking (denk ik, nooit gehad, ken wel de symptomen). Iedere keer nadat ik geplast had moest ik eigenlijk onmiddellijk weer voor mijn gevoel. Kon het dan wel inhouden maar vervelend gevoel. ’s Middags zag ik in beelden dat de urine door de ureters van de nieren naar de blaas geleid werd. De ureters waren heel schoon en heel doorgankelijk en ik zag de urine in de blaas druppelen. De blaas zelf werd gereinigd daarom moest ik steeds plassen en voelde het branderig. Aan het eind was dat branderige gevoel zo goed als weg. ‘s Avonds thuis wel 4 a 5 liter gedronken en ’s nachts veel geplast.
Bij het eten na afloop vertelde ik dat ik nu 3 keer achter elkaar in hetzelfde thema had gereisd. En voorlopig even helemaal niets meer zou hoeven. Daar werd wat lacherig op gereageerd. “Ja ja, dat zei je een weekgeleden ook”. “Maar nu echt even niet”. “We zullen zien”, kreeg ik als antwoord.
En op maandag 7-9, weer wat uitgerust en bijgekomen heb ik alweer aan Monique gevraagd of ik de 19e mee kan in een ceremonie. Er is een wachtlijst en er staat zelfs al iemand op maar ik heb dat nu al 2 keer meegemaakt en kon steeds mee. Dus denk ik dat het wel goed komt. Ik heb het ook even aan het boek met alle antwoorden gevraagd . Ga ik 19 september meedoen aan de Ayahuasca-ceremonie in Beekbergen? Het antwoord was:
ZONDER ENIGE TWIJFEL!
Een belangrijk inzicht dat ik na de 2e reis kreeg toen ik buiten zat :
Je bent zelf je ergste vijand. Altijd commentaar op je zelf. Veel te veel zelfkritiek!! Lekker bekend hoor. Dat wil ik echt veranderen.
19-9-2015 4e Ayahuascaceremonie.
Samenstelling groep zeer verrassend. Wel 5 of 6 spirituele , intuïtieve coaches, therapeuten een sjamaan en ikzelf ben healer en reader. Brenda was de sjamaan, begeleidde de groep samen met Caroline en Monique had de leiding. Over het algemeen waren de deelnemers wat ouder, van 37 tot 61. Ik ging zitten na iedereen gedag gezegd te hebben en er werd mij gevraagd of ik nerveus was. “Ja behoorlijk”. “Dat voelde ik al” werd er naast me gezegd. Ha ha leuk al die gevoeligerds.
Ik was niet voor niets nerveus. Het drankje drinken ging de 1e keer wel, ik zakte minder snel weg in de reis dan de vorige keren en ging weer verder in hetzelfde thema. Niet prettig maar het was nu meer vanaf de buitenrand. Maar voelde achter mijn rug nog steeds al die geboden en verboden en zat toch nog vast aan die ketenen, de maatschappij o.a. Ik wilde eruit, weg van dat alles. De hele morgen ermee geworsteld met hulp van Caroline en Brenda. Brenda zei heel duidelijk ga naar je baarmoeder, je veilige plek. Met haar hulp kwam ik er wel. Caroline zei op een gegeven moment dat ik naar het gevoel toe moest wat dit bij me opriep. Vlak voor we de 2e schenking kregen. Bij de gedachte daaraan moest ik al kokhalzen. Met hulp van Caroline voelde ik dat de weerzin van nu van heel ver weg van vroeger kwam. “Ga naar dat gevoel toe”. Dat deed ik en ik kwam bij een leven van heel ver terug. In de oertijd of zo waar ik een heel leuk klein jongetje was van zo’n 4 jaar die ook van een drankje moest drinken. Hij wilde niet. Inmiddels had ik het 1e drankje op, het 2e wilde ik niet of veel minder maar ik zette door en met heel veel weerzin dronk ik het gif dat het inmiddels voor me was. Het verderfelijke goedje denk ik steeds als ik het drink. En ging terug naar dat leven in Peru, bij een indianenstam in de jungle. Die jungle had ik in vorige reizen al een paar keer gezien. Daar voelde ik me thuis. Ik wist er alles en kon genieten , spelen, kruipen, spinnen over me laten lopen etc. etc. Teruggegaan naar dat gevoel van dat jongetje. Als hij dronk zou er hem iets ontnomen worden. Hij kon er niet aan ontkomen. Een ritueel met sjamanen. Het leek op willekeur maar hij wist dat ze elkaar tekens gaven met hun vingers en bij hem uitkwamen. Hij moest drinken, kon er niet aan ontkomen. Later zag ik dat hem zijn mannelijkheid ontnomen werd. Heel naar, een hand om zijn piemeltje die hem (dat onschuldige jongenspikkie) omdraaide, eraf wou draaien. Ondertussen zat Brenda bij me. Haar hand op mijn baarmoeder. Ik zag haar als de moeder van het jongetje (van mij) en als de sjamaan in het ritueel. Moest zo schakelen om te zien dat ze me ging helpen. Kon uiteindelijk haar hand pakken voor hulp. Heel troostend en helpend. Het jongetje was heel verdrietig. Nu zou hij (ik dus) nooit kinderen krijgen. Een flits naar mijn eigen kinderloosheid, mijn verdriet (soms) daarom, even een flits van mijn abortus, het kind daarvan moet ik ook nog eens in de ogen kijken, maar niet nu. Van dat leven ging ik naar dit leven en zag ook waarom ik zo’n moeite had met het aangaan van dit leven, geaarzeld heb. Weer al die ellende doormaken maar ik heb er voor gekozen. Inmiddels even op de gang. Verhaal vertellen aan Caroline. Weer naar het gevoel. Ik zag mezelf als het vrolijke ontvankelijke kind wat met verwondering naar de wereld keek en altijd vrolijk was. En hoe dat door al die (6) broers en het pesten en door mijn vader heel erg de kop was ingedrukt. Het hoorde ook bij die tijd natuurlijk, niet zozeer vanuit gemeen zijn, ik was een meisje. Ook voelde ik de liefde van hen naar mij toe en zag ik ook wel dat ze in hetzelfde patroon zaten, vooral Gerard, maar zij overschreeuwden dat gevoel naar mij toe. Het gevoel , het verdriet dat ze die vrolijkheid van me afgenomen hadden, daar moest ik naar toe. Mijn kleine meisje, Riet Petiet, in de armen nemen en met haar samen ernaar kijken. Dat heb ik gedaan met een groot kussen in mijn armen. Ook nog ergens overgegeven en vervolgens werd het rustiger en kon ik heerlijk van de muziek genieten. Inzichten krijgen en beelden over van alles en nog wat zien. Verbazing dat dit thema (de broers, het pesten) nu weer kwam. Al zo vaak uitgespit. Het innerlijke kind. Ook al zo veel mee bezig geweest. Zelfs ooit tot de conclusie gekomen dat ik er helemaal mocht zijn. Maar het niet zo duidelijk gevoeld als nu. Ik was veel op Aruba (heb ik 8 jaar gewoond) op mijn porch met Freddy. Ook in het ziekenhuis, op straat, in de rumshop, en aan het strand en heel erg kwam het gevoel dat ik daar heel erg geliefd was, dat ik gewaardeerd werd, mezelf kon zijn, vrolijk was. Een heel goed gevoel, ga ik nog vaak naar terug hoop ik. En toch ook het besef dat het goed is dat ik terug ben in Nederland. Af en toe hele lichamelijke sensaties. Een oor dat ging tuiten. “Luister nog veel meer naar je intuitie”. Andere oor ook aan het tuiten. “Naar jezelf luisteren”. Mijn rechterhand die begon te tintelen en er stroomde zoveel energie doorheen. “Realiseer je hoeveel kracht je in je handen hebt, wat je ermee kunt. Wees creatief, ga healen en readen maar ook schilderen, misschien niet met een penseel maar met woorden”.
Twijfel over het komend doktersbezoek vanwege mijn arm en het plaatwerk erin. (Sinds 9 jaar zit er een metalen plaat met schroeven in mijn arm waardoor ik veel lichamelijke problemen ervaar). Ik kreeg niet een duidelijk antwoord of het klopt dat het plaatwerk verzuring veroorzaakt maar wel: “Die arm is heel kostbaar maar de rest van mij is nog veel kostbaarder, Ga er maar voor. Ayahuasca heeft je sterker gemaakt”.
Net als alle vorige keren was het laatste deel van de reis heel plezierig en ik ben nog heel lang blijven liggen en genieten.
De maandag erna ben ik naar de huisarts gegaan en dan volgen er 4 maanden van een lastig en vervelend gevecht met doktoren die zeggen dat het niet kan dat ik zoveel klachten heb van een metalen plaat in mijn arm en dat het risico te groot is om het eruit te halen en ik sukkel van de ene dokter naar de andere, de klachten worden erger en het hoogte- of beter, dieptepunt is dat ik zelfs een middag op de 1e harthulp lig met akelige hartkloppingen.
Overal wordt niets gevonden en ik heb wat afgejankt bij bijna alle doktoren. Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar dat ze me in Nijmegen met grote zorg en omzichtigheid opereren. En de operatie is goed verlopen, alle metaal is verwijderd en de arm functioneert nog helemaal goed, geen verlammingsverschijnselen. Het herstel heeft wel weer heel veel tijd nodig, nou ja dat is maar zo, Beter een jaartje nodig om te herstellen dan steeds maar achteruitgang.
28-2-2016 5e ayahuascaceremonie.
Ditmaal ging ik met de intentie om vooral lichamelijk de naweeën van de operatie, de narcose, medicatie en verzuring kwijt te raken. In de ochtend eigenlijk niet zo heel veel gezien, wel nog heel duidelijk dat het thema van de 1e 4 reizen er nog is. Ik zag wel de weg naar die gewelventoestand weer maar er is ook een andere kant en die is veel lichter en het is helemaal aan mij. Ik mag en kan de keuzes maken. Ook voelde ik een lichamelijk trekken aan /in mijn arm(en) dat de afvalstoffen eruit gehaald werden. Meteen diarree na inname. En misselijk maar overgeven lukte niet. Veel gepraat met Edith, vooral op momenten dat overgeven niet lukte. Ik zag duidelijk en voelde ook dat ik het nog heel rustig aan moet doen komende tijd. Kreeg een duidelijk beeld van Lon en Hedwig (vriendinnen) en dat ze allebei over grenzen heen waren gegaan, nog gingen. Ook zag ik een riool waardoor alle viezigheid ging. Narcose, medicatie, afvalstoffen. Voelde ook dat ik ’s middags niet weer een volle portie moest nemen, gaf dat aan aan Rica en vervolgens kon ik het niet, echt niet drinken. Glaasje weg. Ik ben zo moe en wil slapen. Een ½ uur later toch een ½ glas gedronken en 10 minuten later de Ayahuasca. Bah bah bah. Het bleef erin en verder gereisd. Nog steeds niet veel gezien maar wel een keer over kunnen geven en een heerlijke voetmassage gehad van Manu. Wat een aardige man. Edith ook zo lief. En mooi! Gepraat over voelen i.p.v. denken. Loslaten, loslaten, loslaten. Edith vertelde het volgende wat ze van Caroline geleerd had: vraag aan Judas of hij dat wat niet van jou is vast wil pakken. Daarna gaat hij begeleid door engelen het universum in om het daar los te laten. Gereinigd en getransformeerd kan het dan weer bij je terug komen. Pijntjes emoties etc. Edith heeft op het eind nog wel 15 minuten mijn arm geheald. Ook heb ik een poosje lekker liggen slapen. Niet veel gezien, veel gedacht en inzichten gekregen. Wees zacht en lief voor je zelf. Doe je eigen ding, ga je eigen weg. Neem de tijd om helemaal te genezen want dat heb je nodig. Al met al een andere ervaring dan de vorige keren, minder gezien. Af en toe bij bepaalde muziek terug in mijn tijd in de jungle waar ik me zo goed voelde. De muziek van trommels en junglegeluiden doet me zo veel goed.
Ik denk nu echt dat dit een afsluiting was van het thema ‘niet vrij zijn’ en van hoofdstuk arm (ruim 10 jaar). Ik wil zeker nog wel een keer gaan maar dan helemaal nieuw en vers. Dat blijkt natuurlijk toch weer anders te lopen.
19-3-2016 6e Ayahuascaceremonie.
Ik kon geen dagceremonie vinden, wel een avondceremonie die ik erg duur vind maar ik ga toch. Met het gevoel dat ik moet gaan en vooral dat ik moet loslaten. En dat het goed zal zijn om de afvalstoffen kwijt te raken. Ik wil ook graag weten of een avondceremonie intenser is.
Rica is ceremonieleider. Edith en Mirjam begeleiders. We zijn met 10 personen. Lucia is een erg mooi meisje dat naar mijn gevoel wel heel veel aandacht vraagt, ik wil liever niet naast haar liggen en kom natuurlijk wel naast haar terecht. Dat moet blijkbaar zo zijn, ik ben wel benieuwd waarom. Bij de voorbespreking hebben we het over de smaak van Aya en dat het per keer viezer wordt. Ik kan niet anders dan dit beamen en vraag me nu pas af of ik het wel zal kunnen drinken. Het valt mee, ik slik de 1e schenking moedig weg. Het duurt deze keer wel even voor ik op reis ga. Ik kan de hele meditatie volgen. Nog nooit gebeurd. Dan zie ik wel veel beelden maar ik kan het letterlijk niet vatten. Ik ga b.v. een horizontale tunnel in en ben heel benieuwd wat ik te zien krijg. Niets dus. Voor ik er echt diep in kan gaan is het beeld weg. Ik zie ook veel mensenmassa’s. Vaak zingend maar als ik er meer van wil zien, hup weg of een ander beeld. Ik voel wel in mijn hele lichaam trillingen en steekjes en kan merken dat er lichamelijk veel opgeruimd wordt. Ik heb tijdens de ceremonie maar ook de dag erna nog veel diarree. Ook moet ik overgeven, er komen diepe burbs en na veel moeite komt er wat uit. Hele diepe oprispingen alsof er delen van mijn maag over elkaar heen schoven. Het hele eerste deel dus van alles gezien maar geen idee wat en waarom? Wel nog weer gezien dat ik terug kan naar mijn “kerkers” maar ook dat ik dat echt niet meer ga doen. Dat het altijd en overal mijn eigen keus is welke weg ik ga. Heel fijn om te zien dat ik het niet meer ga doen. Dan komt de 2e ronde. Oh oh wat een weerzin weer! Ik besluit het te negeren en gooi het drankje (de helft, dat kreeg ik door en heb ik om gevraagd) in een keer naar achteren. En kots het er a la minute weer uit. ½ uurtje later nog een poging maar als ik het ruik ga ik al kotsen. Ik zie beelden dat ik het nodig heb, goed kan gebruiken, wel moet proberen. Of beeld ik me dat in? Toch een 3e poging maar het lukt niet en ik geef het op. De hele verdere ceremonie zie ik niet zozeer dingen maar ik ga heel veel loslaten. Judas moet heel vaak langskomen. Ook krijg ik regelmatig bezoekjes van Edith. “Zo goed dat je er weer bent”. En ook. “Ik zie een hele mooie en lieve vrouw”. En van Mirjam ook af en toe een bezoekje. “Hoe is het met mijn meisje?”. Later vertel ik haar dat ze mijn indianenzusje is uit mijn leven in de jungle, een paar reizen terug alweer. Lucia zoekt contact. Het is zo’n mooi meisje om te zien. Eerst heb ik niet zoveel zin, toch draai ik me naar haar toe. “Je bent zo mooi”, zegt ze. “Ja jij ook”, zeg ik welgemeend terug. “Maar jij bent zo mooi, ik vind je een wijze oude vrouw”. Bij oude moet ik even slikken (ha ha) maar verder zuig ik al deze complimenten diep in me op. En realiseer me dat ik nog steeds moeite heb om te geloven dat het echt zo is. Maar geloof het toch maar want als het zo vaak tegen me gezegd wordt zal het zeker zo zijn.
Verder ook nog veel gelachen. Om Lucia die steeds zegt, “Ik ben Maria”. In gedachten zeg ik “Maar ik ben Maria”. Of “Nee want dat ben ik al”. Ook zegt ze een keer dat ze Jezus is. “Ik ben je zus niet”, is mijn stille antwoord. Maar als ik even later opkijk zie ik echt Jezus naast haar zitten. Als ik iets beter focus blijkt het Roland v d V. te zijn die even bij haar is komen zitten. Heel heel komisch. En ’s morgens heb ik het een poosje zo koud gehad. 4 dekens over en Edith die heel dicht tegen me aan kroop voor een lange lange tijd. Heerlijk.
De nacht heb ik doorgebracht in de ceremonieruimte. Met Lucia. Ik zag veel van mezelf in haar terug.
De volgende morgen nabespreking: Mijn conclusie: Ik geloof dat ik Aya niet meer zo nodig heb. Ik ben er “voorlopig” klaar mee. Het heeft er ook mee te maken dat ik per keer minder de Aya kan verdragen of drinken. Heeft dat met mijn slechte lichamelijke conditie te maken? Ben ik nog te veel verzuurd? Eerst maar eens lichamelijk opknappen. En als ik me veel beter voel ga ik weer voor een dagceremonie. Voor mijn gevoel maakt het niets uit of ik overdag of ’s avonds ga. En het slapen op die slaapzaaltjes spreekt me ook niet echt aan. De nabespreking is wel erg fijn maar ik kan een volgende keer ook ’s avonds iets langer blijven.
Ik was wel erg onder de indruk van alle verhalen in de nabespreking. Moest af en toe meehuilen.
18-6-2016 7e Ayahuascaceremonie.
Het blijft raar. Ik geef me op omdat iets in me zegt dat dat nodig is en ik weet niet waarom. Dat wil zeggen. Na afloop van de ceremonie was het wel heel duidelijk en nu nog steeds.
Afijn. De dagen ervoor veel gedroomd, dingen meegemaakt die ik niet helemaal snapte maar nu wel weer. Eigenlijk heb ik de hele Ayahuascaceremonie in stukjes en beetjes al vooraf meegekregen. Dromen over de muziek tijdens de ceremonie en ja hoor, het Kyrie dat ik volgens mij voor die droom nog nooit zo gehoord had kwam langs. Exact dezelfde muziek. Via facebook een berichtje van Anette R.. Aan wie doet haar gezicht me toch denken? Ach ja, dat is Caroline. De avond ervoor Petite Fleur van Peter Schilperoort gedraaid, de muziek van Jacob, en daar kwamen de tranen. De gedachte dat zo’n getalenteerd iemand wel heel veel met zijn talenten heeft gedaan maar er niet mee naar buiten kon of mocht of wilde komen. Waarom? In de ceremonie gebeurde het nog eens op iets andere muziek.
Op zaterdagmorgen naar Beekbergen. Heel luxe weer gebracht en gehaald. Het is nu op nr. 28A. Een heel ander huis en toch wel gelijk qua materialen en zo. Erg verwarrend want alle ruimtes liggen net anders. Ik ben steeds de weg kwijt. De ontvangstruimte is groot en beneden. 12 deelnemers, 10 voor de eerste keer en Ricardo en ik zijn vaker geweest. Meteen even het verhaal vertellen dat ik steeds geroepen wordt om te komen en heel in het kort mijn ervaringen tot nu toe. En dat ik toch ook erg nerveus ben. Dat is iedereen. Een voorstelrondje en interessant waarom iedereen er is. Caroline leidt, Mirjam en Roland als begeleiders. De ceremonieruimte is boven. Een grote en mooie zolderruimte, er zijn ook 2 kamers met bedden en in het verlengde van de ceremonieruimte staan 2 dixi’s. Keurig dat wel maar het is wel behelpen. Kleine kut-wc-tjes met een douche ernaast. Raar doortrekken, niet te veel en alleen wc-papier erin. Nou ja dat is wel logisch. Het is vrij open dus in de ceremonieruimte hoor je steeds het doorspoelen. Dat is niet echt heel storend. De ruimte op zich is heel mooi, mooier dan hiervoor. Het gaat ook allemaal net wat anders. Caroline is minder strak in het leiden dan Monique en Rica. Prima hoor. Caroline kan toch gen kwaad doen bij mij. Niemand eigenlijk van alle mensen die ik tot nu toe hier in de ceremonies ontmoet heb. Allemaal even lief en behulpzaam.
We drinken het gore goedje, het gaat met moeite, het blijft er wel in. Ik hoor de hele meditatie voor ik wegzak. Zie allemaal kleuren in elkaar vervloeien. Opeens wordt het een zwart-rood veld, een soort akker en daarin zie ik als bij graancirkels de woorden rust en vertrouwen. Heel duidelijk. Ik stop er nog wat liefde bij en parkeer het geheel ergens. Dan zie ik weer die gewelventoestand links van me. Met alle geboden en dogma’s van familie, kerk, maatschappij, school, ziekenhuizen. Dat is geen optie, daar ga ik dus nooit meer heen. , wordt er ook niet echt naar toe getrokken, krijg het alleen nog eens te zien. En rechts van me zie ik diezelfde gewelven met een hek erover en ik kan naar beneden kijken. Ik mag daar blijven als toeschouwer, zien hoe anderen zich daar bewegen. Ook geen optie. Bijna nog erger! Ik beweeg me in een soort zigzag beweging door weilanden die allerlei kleuren hebben, niet groen. Voorzichtig maar wel zeker van mijn zaak. Ik laat het achter me naar een beetje een ongewisse toekomst. En krijg die toekomst ook niet te zien. Dit duurde nog best wel lang. De muziek is heel bepalend. Ergens is een stukje dat maakt me zo opstandig. Het gevoel van de eerste reizen en mijn machteloosheid daarin. Caroline komt er even bij zitten, ik vertel dat ik opstandig ben, niet terug kan of wil. “En wat als je erin gaat en het anders gaat doen dan de rest?” Dat wilde ik ook niet en nu terwijl ik het opschrijf dringt tot me door dat ik niet weer mijn hele leven ga omgooien door te emigreren of wat dan ook. Ik zal toch echt mijn eigen weg moeten gaan in deze maatschappij, in deze familie en vriendenkring en voorlopig in dit flatje. En daar is niets mis mee, ik hoef alleen niet hetzelfde te doen als iedereen. Ik mag het op mijn manier doen. Dus ja Caroline, ik stap erin en ga het op mijn manier doen.
Ik moet een keer overgeven, ook wel wat zuchten en ben echt niet erg lekker. Geen diarree, dat is wel interessant. Dat zuchten is toch een manier om de Aya uit mijn lichaam te krijgen, de diarree ook en nu heb ik geen diarree en het zuchten is ook minder erg. De Aya heeft niet minder invloed maar door de dag heen wordt me steeds duidelijker dat ik het ook zelf kan zonder Aya. Veel en veel meer mijn gevoel volgen. Dat is een duidelijke boodschap. “Als je niet doet wat het beste voor jou is dan zal de Aya je weer roepen, net zolang tot je het juiste doet. Het juiste is niet meer terug stappen in de vertrouwde wereld van verplegen of verzorgen maar die praktijk als healer en reader weer oppakken. In de afgelopen week ook al bezig geweest met de website, alles van deze reis ben ik al mee bezig geweest. Inmiddels tijd voor de 2e schenking. Ik ben nog erg in mijn reis. Bij de gedachte wordt ik al naar. Ik hoor een hoop gepraat om me heen, kan niet rondkijken of meepraten. Heel lief komt Mirjam me het drankje brengen maar ik kan niet drinken. En dan komt er weer een boodschap;, “je hebt me niet meer echt nodig, je kunt het ook zelf”. Het is dus een weloverwogen besluit. Ik ga niet meer drinken, het was genoeg en het is ook duidelijk genoeg. Ik blijf lekker liggen. Ontspan me wat meer, moet alweer plassen. In de dixi naast me zit een man, een mooie man zie ik later. Ik stap het toiletje uit, hij doet hetzelfde naast me en ik zie een naakte man staan. Prachtig lijf, een soort anatomisch model. Ik zie zijn bloedvaten in rood en blauw, zijn spieren, zijn lymfevaten, alles. Ik kan even dwars door hem heen kijken. Ik zeg het tegen Mirjam, “hij is bloot”, maar ze ontkent het en hup hij heeft weer zijn witte kleren aan. Ik terug naar mijn ingedeukte matras. Dat is wel grappig. Dinsdag zal er thuis een nieuwe matras bezorgd worden en iedere nacht vraag ik me af of het wel nodig is. Als ik een beetje aan de kant ga liggen valt het wel mee toch? Maar vandaag ben ik wel blij dat ik het gedaan heb. Het is wel nodig. Het gevoel letterlijk en figuurlijk liet me die matras kopen en het denken zit me steeds te saboteren. Minder grappig is dat het echt niet lekker ligt.
De muziek is mooi, vooral op het eind. De middag duurt me wel wat lang. Op een gegeven moment moet ik weer aan Jacob denken, ik vraag of ik hem mag zien. Dan zie ik heel duidelijk de plaats waar hij nu is, het is een soort tuin, een groene hof met haagjes en hier en daar een boom. Het is niet heel strak allemaal, het gras is vrij hoog en ik weet dat hij hier in alle rust mag zijn. Hij kan wat in de tuin werken als hij wil, kan er een pijpje of sigaar roken, het is er heel vredig. Ik vraag nog eens of ik hem mag zien. Dat gebeurt niet, wel zie ik een rivier die dwars door de jungle heen gaat. Echt mooi! Een modderbruine meanderende rivier, vrij smal en ergens in die jungle is hij dus. Het is wel goed. Ik ga er nog even om huilen maar ook dat is niet meer echt nodig. Hij heeft de broodnodige rust en stilte wel gevonden.
Tussendoor word ik steeds even alert als er ergens wat gebeurt. Teuntje naast me maakt wel enge geluiden, beetje jankerig en daarbij steeds dat hemelse glimlachje. Ze heeft iets van Lucia weg. Ze heeft het pittig gehad en ik voel of hoor haar steeds. “You’ll never walk alone”, komt in me op. Dat moet ik haar echt even laten weten dus ik pak haar hand en zeg dat. Even is de situatie precies als met Lucia. Zo’n mooi gezichtje, elkaar naar elkaar toegedraaid diep in de ogen kijken. Dat you’ll never walk alone komt van beide kanten voel ik wel. Je kunt wel voelen dat een ander je nodig heeft, laat het dan ook even merken. Dan krijg je ook heel veel terug. Papa Ricardo loopt langs en ik zie een indiaan. Ik lig een beetje rond te kijken, maak me zorgen om miss controle (zo noemde ze zichzelf, ik ben haar naam vergeten). Zie hoe Mirjam en Roland en Caroline de boel goed in de gaten houden. Ik doe een beetje mee. En als ik mijn ogen dichtdoe zit ik weer in mijn eigen wereldje. En steeds duidelijker wordt het me dat ik door moet gaan met healen en readen.
Ik vind het ook verbijsterend en heel interessant dat dit alles dus al heel lang geleden begonnen is. Naar menselijke maatstaven dan hè. Aruba, arm breken, terug naar Nederland. Jaren zo heen en weer, dan dit, dan dat of niets. Al heel lang weten dat die plaat in mijn arm niet deugt en het weer wegstoppen. En dan de Aya die me roept. Me 4 keer laat komen voor ik door heb, of de moed heb om door te zetten en die plaat eruit te laten halen. Wat een onbegrijpelijk web is het leven toch. Maar ook hoe duidelijk is het dat alles, alles al vaststaat, dat je als klein mensje denkt het zelf te doen maar je wordt zo geleid. Als je dat door hebt hoef je ook niet meer bang te zijn. “Go beyond Fear” komt ook even langs. Ik zet het in mijn voorhoofdschakra. Het hele gebeuren geeft me moed! (Ik voel het terwijl ik het opschrijf. Gisteren was ik nog een beetje lamlendig, kon ik het minder voelen hoewel ik al wel merkte dat ik ook het gevoel van ‘oud en versleten’ en ‘niet meer zo belangrijk’ zijn of ‘niet nodig’ zijn aan het loslaten ben.) Die cursus intuitieve ontwikkeling begon ik niet zomaar, het is ook niet als tijdverdrijf dat ik moet gaan healen en readen. Het is moeilijk genoeg en vraagt een hoop ‘zelf’vertrouwen en rust. Ha daar zijn ze weer. Waar ik de reis mee begon. Vertrouwen en rust. Met toegevoegde liefde. Ik pak het weer.
Nu wordt er getrommeld. Vind ik altijd heerlijk. Caroline eerst, Dan Roland erbij en vervolgens Mirjam. Als ze in de buurt komt wuif ik het geluid naar me toe, in me en Caroline gaat heerlijk boven me trommelen, het gaat recht mijn chakra’s in. Roland neemt het even later van haar over. Zijn trom is iets zwaarder van geluid, meer bas zal ik maar zeggen, ook zachter. Het is heerlijk om te voelen.
Vervolgens moet ik naar de w.c. beneden please, even naar de grote-mensen-w.c. Lachende Mirjam gaat me voor op de trap. Heerlijk even breeduit zitten, een harde wind laten, lekker boeren. Voelt hier veel beter. Daarna lig ik nog een uurtje lekker te liggen en van de muziek te genieten. Ben al ver uit mijn reis, vind het wel lekker om niet zo helemaal van de wereld te zijn straks. Ceremonie klaar, ik heb honger, meteen mee naar beneden. Ga bij papa Ricardo zitten en zeg hem dat ik hem als indiaan zag. Dat klopte helemaal volgens hem. En vraag of hij van het geschenk van zijn zoon genoten heeft. Heel erg en hij heeft ook maar 1 keer gedronken, was genoeg. Veel gebabbeld hier en daar en tegen de mooie man gezegd dat ik hem even naakt had gezien. “Maar ik voelde me ook heel bloot op dat moment, ik kon haast niet terug naar de groep, durfde me zo niet te laten zien”. En zijn vrouw, miss controle, aan haar vroeg ik meteen na de ceremonie of ze al naar huis gebeld had. Nee zei ze, ik weet dat de kinderen goed verzorgd zijn. En vervolgens zegt ze me. “Niet weer gaan verplegen he? Mijn verhaal in een notedop. Ik vond het goed van haar dat ze niet gebeld had maar meer nog was ik blij met haar opmerking. “Niet meer verplegen he!” Zo stellig.
De week na deze ceremonie ga ik naar de kamer van koophandel en laat me weer inschrijven. Ik wil als healer en reader inschrijven maar uiteindelijk wordt het verplegende en verzorgende. Healer kan ik altijd toevoegen als ik daadwerkelijk ermee aan de gang ga. Okay, maar dan niet teveel in de zorg werken, een beetje om iets te doen te hebben en wat zakgeld is niet overbodig. Ik weet nog niet goed hoe dat aan te pakken. Rust en vertrouwen.
Dan volgt er weer een periode van veel moe zijn en niet veel kunnen. Naar later blijkt kan ik bepaalde probiotica niet verdragen en ook gefermenteerde groente niet. Ik vind dit allemaal zelf uit maar zoiets kost wel weer weken en betekent ook achteruitgang van het darmslijmvlies. Komt ook weer bij later en nu sterker dan ooit denk ik dan maar. Lekker toch om zo gevoelig te zijn. Ik zie het maar als een groot goed en probeer los te laten dat het ook moeilijk is. This is my life en ik heb het er mee te doen. Ook ga ik op vakantie. In mijn eentje ga ik met de auto naar Italië, dan naar Davos en ook nog naar Frankrijk. 4000 km totaal gereden en overal vrienden opgezocht. Weer thuis wordt me gevraagd om mee te werken in een zorg vlakbij bij 2 hele oude mensen, ernstig demente man, zeer goed bij de tijd zijnde mevrouw. Al na 1 dag ben ik zo moe daarvan, niet van lichamelijk hard werken, het was meer begeleiding, ik had het niet moeten doen. Dag 2 geef ik ook meteen door aan het zorgkantoor dat ik er per direct weer mee stop. Ook wordt ik ergens in die tijd gebeld door een andere thuiszorgorganisatie waar ik voor gewerkt heb. Of ik niet weer wat wilde komen werken want ze hadden het zo druk. Deze keer zeg ik meteen nee, ik zie wel dat er vele valkuilen zijn op mijn weg. Ik ga alleen nog werken als ik het heel leuk vind en vooral niet te veel. De rest van dit jaar ga ik voornamelijk veel uitrusten. Volgend jaar is er weer een jaar toch. En werken kan ik altijd.
Chronische vermoeidheid opgezocht bij Christiane Beerlandt: Je kiest niet voor jezelf. Je volgt je intuitie niet. Je bent bang. Vertrouwt het leven niet. Bang niet genoeg geld te hebben etc etc. En ik wist het. Als ik door moeder Aya geroepen wordt ben ik niet op de goede weg en volg ik niet mijn intuïtie. Nooit meer verplegen hè. Weer met open ogen erin gestonken. En er zelfs nog even over gedacht om in Davos te gaan werken in de astmakliniek. Mijn peettante gaf me een heldere samenvatting. “Je lijkt wel niet goed wijs om te denken dat je weer 4 a 5 dagen kunt werken en zo ver weg etc. etc. Heb je niet genoeg ellende gehad de afgelopen jaren?”. Dank je wel Gerda.
En geroepen werd ik dus weer. Na het debacle van 2 dagen werken en zo moe zijn zocht ik een Ayahuascaceremonie om mee te doen en terwijl ik nog zat te denken “zal ik wel, zal ik niet”, drukte ik als buiten mezelf om op de knop verzenden. En er was nog plaats. Natuurlijk.
1-10-2016 8e Ayahuascaceremonie
Ik had een intentie. “Zelf”. Het zelf, ikzelf, mijn zelf etc.
Grappige groep. Veelal jong. 10 personen. Caroline leiding. Yufen en Quirine begeleiding.
Voor we begonnen had ik heel goed mijn eigen ruimte afgebakend met een haag van rozen. Drankje ingenomen. Ik was erg snel in mijn reis. Kleuren en caleidoscopische beelden. Er was een soort horizontaal rad waar steeds vierkantjes vanaf vielen. Vanuit het midden werd het weer aangevuld en daarnaast een soort metalen bakjes. Daar zag ik van bovenaf steeds iets in naar beneden vallen. Ik snapte het beeld niet helemaal maar het zei me dat ik toch weer onder invloed was geraakt van familie etc. Zie familie breed: Familie, kerk, school, maatschappij, ziekenhuis. Regeltjes. Je moet zus of zo.
Maar ik zag ook dat ik daar goed mee bezig was. De restjes aan het opruimen. Verpleging weer opgezegd en mijn oude website professioneel laten vernieuwen. Dit waren wel duidelijke beelden maar ik kwam van ver weg voor ik het kon zien. Na drinken drankje werd ik heel beroerd. Veel gapen, bijna meteen diarree. Akelig gevoel in buik. Overgeven lukte eerst niet. Met hulp van Yufen ging het beter. En van Quirine. Heel lief en zacht allebei. Ik kon zelfs geen water drinken, werd zo misselijk als ik een slokje probeerde te nemen. Wel heel fijn om Caroline als een moeder erbij te zien zitten.
En toen was het tijd voor de 2e schenking. Ik kon het niet. Alle drie hebben ze geprobeerd me over te halen. Ik wou het ook niet. Al in de ochtend had ik het een aantal keren aan moeder Aya gevraagd. Vlgs mij was het antwoord. Niet nodig, je kunt het zelf. Het ego zei steeds; een halfje dan of een klein beetje. Na al het proberen me over te halen zei Quirine. Vraag het dan aan moeder Aya. Dat deed ik en meteen zag ik een grote metronoom die aan de muur hing en heel snel op en neer ging. Voor mij was het heel duidelijk. Toen kreeg ik wat signalen van Quirine en Caroline dat ik dat zelf was geweest. Nou weet ik het niet meer hoor. Toch besloten het niet te doen. Ook niet een klein beetje. Ik zat er nog zo in.
Rest van de middag lekker gelegen. Mooie muziek. Weer veel inzichten. Niet altijd proberen de hele wereld te redden. Deed ik nu weer met Danielle(vriendin). Zelfs gedacht om daar te gaan schoonmaken. Dat ga ik dus niet doen. Alweer een uidaging. Haar leven, niet het mijne. Nog een inzicht of een boodschap meer: Dit arme, te veel en te vaak overbelaste lichaam moet en mag ontzien worden. Rust is nodig. Daarom goed de 2e keer niet gedronken te hebben.
Die middag gebeurde er nog veel op fysiek gebied. Weer veel last van linkeronderarm. Paar dagen ervoor al en nu nog een beetje. Eigenlijk werden alle pijnlijke plekken in mijn lichaam weer aangeraakt. Linkerarm, ook bij het litteken in bovenarm. Linkerheup waar ze ooit bot weghaalden voor de arm. Pijn in de darmen. Drukkend gevoel in lever. Ik was bang voor kramp omdat ik helemaal niet kon drinken. Niet gebeurd. Go beyond fear my dear. Als het gebeurt is het vroeg genoeg om je zorgen te maken. En ik heb me totaal niet bezig gehouden met de anderen. Wel een paar keer met mijn buurvrouw contact gehad, even elkaars hand vastgehouden maar niets gemerkt van haar proces of van dat van de anderen.
4-10. Erg de behoefte om weer mee te doen met een Ayahuasca ceremonie. Ik wil heel graag nog iets meer de diepte in. Een weekend in november? Of misschien een dag tussendoor en de Intensieve eind van het jaar? Het lijkt me wel het beste me lichamelijk veel beter te voelen voor ik 4 dagen achter elkaar ga.
Uiteindelijk geef ik me op voor het weekend in november, dat is vol dus op de wachtlijst, en voor de Intensieve. Als het weekend niet lukt ga ik meedoen met de Intensieve.
Lichamelijk gaat het in ieder geval veel beter.
De week voor het weekend ben ik veel bezig met het uittypen van dit verhaal dus met Ayahuasca en ik hoop zo dat ik meekan met het weekend. Ik word een beetje moe van mezelf dat ik het niet los kan laten, uiteindelijk donderdag een berichtje dat er iemand ziek is geworden en zich afgemeld heeft. Ik ben er blij om en nadat ik betaald heb vliegt de onzekerheid me al weer aan. Is het wel zo nodig? Kan ik wel 2 keer drinken? Zal ik wel kunnen slapen daar? Ik laat het los! Nu! Vanmiddag ga ik zo onbevangen mogelijk naar Beekbergen en ik ben gewoon heel benieuwd.