Nu precies een week na mijn deelname aan de Ayahuasca week voelt het goed om mijn verhaal te delen. Nieuwe inzichten zijn de afgelopen week zachtjes geland en maakten het voor mij mogelijk om deze in het dagelijks leven toe te passen. Als ik zou proberen een lichamelijke uitdrukking te doen wat voor resultaten moeder Ayahuasca in combinatie met het fantastisch lieve en toegewijde team van de Zilverboom mij hebben gebracht, dan zit dat ergens tussen een euforische juichende, diep gelukkige maar ook verbaasde expressie in. En in woorden een kruising tussen YESSSS, JOEPIEEEE, WOOUU en HUHHHH. Als ik zou laten weten hoe het voelt na deze week dan stroom ik over van dankbaarheid en geluk.
Wat is het leven fantastisch als je kunt leven en handelen vanuit je gevoel in plaats van je mind/ego. En ik was een persoon die eigenlijk niet wist hoe te komen bij zijn gevoel, laat staan om van hieruit te handelen. Ik heb mezelf vele jaren verdoofd met alcohol en wiet omdat ik niet wist hoe om te gaan met mijn gevoel. Hier zit natuurlijk een grote lading achter van de bagage die ik met mij meedraag/meedroeg van dit leven maar ook van vorige levens en zonder Ayahuasca was ik daar waarschijnlijk niet zo snel achter gekomen, of misschien wel nooit.
Na twee dagen in de groep te zijn geweest waarin ik mezelf continue als “de grappige joker” manifesteerde en als persoon die enorm veel aandacht vroeg, werd ik, zoals de rode draad in mijn leven, irritant voor de groep. Ik zoog letterlijk de energie uit anderen zonder dat ik dat wilde uiteraard. Ik was overijverig aanwezig en continue aan het “zenden” en mijn overweldigende energie werd een negatieve belasting voor een groot aantal mensen in de groep, of wellicht wel voor allemaal. In de nabespreking op dag 3 werd me dat op een hele lieve manier verteld. Monique gaf heel liefdevol aan dat ze toejuichte om mezelf te zijn maar dat er zeker op dit vlak belangrijke aandachtspunten waren en gaf me de nodige tips. Aan de ene kant was ik me van geen kwaad bewust maar….. in mijn onderbuik voelde ik het natuurlijk wel al zat dit onbewust diep weggestoken, want in mijn gevoel komen, hoe moest dat?
Door mijn jeugd ben ik keihard geworden voor mezelf en ik deed eigenlijk niets anders dan mezelf continue op mijn kop geven en straffen als iets niet lukte. Ik was enorm competitief, verliezen of falen is nooit een optie geweest. Daarnaast sprak ik mezelf continue tegen, later bleek dit de dualiteit tussen mijn gevoel en mijn opgebouwde ego te zijn. Als ik sprak vanuit mijn ego, dan sprak mijn gevoel dat in dezelfde zin nog tegen en ik besef nu dat mensen om mij heen wellicht heel vaak gedacht hebben. Die Ronald, die lult maar wat. En ik kan ze daar gelijk in geven want die gedachten kwamen ook regelmatig bij mezelf op. Tijdens een goed gesprek met Lex, midden in de nacht na een ceremonie, waarin hij aangaf dat dit niet de juiste manier was en ook hoe ik dit het beste kon omdraaien, was het zoveelste zaadje geplant. Tijdens een botsing met mezelf in een ceremonie, waarin ik weer bezig was mezelf te straffen, zei Lex: “als er bij een klein kindje iets niet lukt, wat doe je dan met dat kindje, straf je dat dan of geef je dat liefde, geduld en aandacht?” Wow, dat was een eyeopener voor me. Tuurlijk niet, dat kindje behandel je als fluweel. Dit thema vervolgde zich in mijn reizen op dag 5. Ze waren zwaar op elk gebied. Ik was ondragelijk misselijk en dat duurde voor mijn gevoel uren en uren en ik was aan het vechten hiertegen. Caroline vroeg me: probeer eens om dat gevoel heen te gaan, wat zit daarachter? Ik kreeg beelden door dat ik (in één van mijn vorige levens) een doodgeboren kindje heb gehad. Deze lag letterlijk te rotten in een diepe put en het duurde en duurde voordat ik de moed had om in deze put te kijken. De misselijkheid werd erger en erger toen ik het kindje zag en besefte dat het een waardig afscheid verdiende. Net aan het einde van dit afscheid gaf Caroline me een opgerold deken en ze zei: behandel dit nu eens als je kindje, je kleine lieve ik, zorg ervoor, geef het liefde. Je kleine lieve ik heeft aandacht nodig, probeer het maar. Gedurende deze ceremonie kreeg ik een spoedcursus zelfliefde, ik leerde zorgen voor mezelf en dus ook hoe het is om een ouder te zijn. Dat heeft de relatie met mezelf maar zeker ook die met mijn zoon (van bijna 17 jaar) op een ongekend fijn nieuw level gebracht. Resultaat: de afgelopen week komen er nog steeds dezelfde gedachten op van alcohol of wiet, maar ik besef dan heel goed dat ik uit mijn gevoel ben en poef…. De gedachten waar ik vroeger in bleef hangen totdat ze gevoed werden, verdwijnen via mijn onderbuik.
Ook de relatie met mijn vriendin is 180 graden gedraaid. Op dag 2 van de ceremonie werd me duidelijk dat deze relatie waarschijnlijk weinig kans van slagen had. Onze communicatie en geduld naar elkaar toe was van matig niveau. Toen we eind van de week beide in ons gevoel kwamen konden we pas van elkaar voelen wat pure liefde is en ik ben blij en trots dat ze haar leven met mij wilt delen en vooral dat we elkaar erop kunnen wijzen als één van ons “uit zijn gevoel is”. Zo groeien we beide apart en ook als koppel.
Ook Marc (één van de mede reisgenoten) ben ik zeer dankbaar voor zijn les over respect naar moeder Ayahuasca toe. Dit heeft me mede mijn zelfrespect teruggegeven.
In één van de reizen heb ik 3 uur liggen huilen, ik droeg zoveel verdriet mee en het is een opluchting om dit alvast kwijt te zijn. Ik realiseer me dat er nog verdriet zit en wellicht dat dit wordt afgevoerd in één van mijn volgende ceremonies. Want stoppen met Ayahuasca reizen is voor mij niet meer mogelijk. Ik voel dat ik op het juiste pad om een nog mooier mens te worden dan ik al ben. Ik ben blij dat ik mij ben, ben trots en hou veel van mezelf.
Mijn dankbaarheid naar moeder Ayahuasca en naar de begeleiders van de Zilverboom, Monique, Caroline en Lex en ook zeker niet te vergeten mijn vriendin Marleen en de mooie mede reisgenoten van de week (die me allemaal iets hebben gebracht), is niet in woorden uit te drukken. Ik hou van jullie! Dank je wel. Met Liefde,
